Dom Flemons (US) Blues - Piedmont Blues - American Roots Music Ripspiqué Lier (CC Vredeberg) (30-06-2024) reporter & photo credits: Freddie info artist: Don Flemons info club: Ripspiqué © Rootsville 2024

Met regelmaat weten die van 'Ripspiqué' een uitzonderlijke gast naat Lier te lokken en vanavond is dit niemand minder dan 'Dom Flemons'. Deze 'American Songster' is op doorreis in Europa en stond afgelopen vrijdag nog op het 'Bluesgrass Festival' in Rotterdam. in zijn bagage zit met grote zekerheid zijn solo album 'Traveling Wildfire' dat vorig jaar op de markt kwam. Een seizoenafsluiter hier bij 'Rispiqué' om u tegen te zeggen.

Dom Flemons heeft een reputatie opgebouwd met het presenteren van 100 jaar Amerikaanse rootsmuziek, maar nu, met Traveling Wildfire, komt ook zijn eigen songwriting talent in de schijnwerpers. Zorgvuldig geselecteerd uit zijn persoonlijke repertoire, onthullen deze originele liedjes zijn liefde voor country, western, blues, Americana, bluegrass en volksmuziek terwijl ze vertellen over ware liefde, familie, overleving, tijdreizen en de tegenstelling tussen licht en donker.

De rustige en aangename zaal van 'CC Vredeberg' is zo de uitgesproken plaats om te kunnen genieten van deze uitmuntende storyteller. Alhoewel hij werd geboren in Phoenix Arizona leeft en werkt deze Dom Flemons vandaag de dag in Chicago. Van 2005 tot 2013 behoorde hij bij de bekende formatie 'Carolina Chocolate Drops' maar komt ook aan zijn trekken als solo instrumentalist en songwriter. Dit jaar is hij ook te horen op de single '99 And ½ Won’t Do' samen met Bobby Rush, The Blind Boys of Alabama' en 'Dustbowl Revival'.

Dom Flemons AKA 'The American Songster' bracht zijn eerste soloalbum 'Dance Tunes Ballads & Blues' uit in 2007. De bijnaam 'The American Songster' kreeg een meerwaarde toen hij in 2008 het gelijknamige album uitbracht. Als 'Piedmont blues' performer bracht hij in 2014 het album 'Prospect Hill' uit met samenwerking van onder meer Guy Davis en Pura Fé en was toen ook een lid van de 'Music Maker Relief Foundation's Next Generation Artists'. Als voorganger op zijn album 'Traveling Wildfire' was er in 2018 ook al het album 'Black Cowboys', dit om zo toch enkele voetnoten uit zijn toch al wel indrukwekkende carrière in de spotlights te zetten.

Met enkel een harmonica en het indrukwekkend bespelen van een set 'rhythm bones' begon Dom eraan met als intentie hier iedereen te betoveren met zijn songs maar niet in het minst met ook de verhalen over 100 jaar 'American Roots Music'. Hierna kwam een minuscule panfluit in de spotlights te staan en kregen we een square dance te horen bij het nummer 'Charmin' Betsie' en zo zitten we bij het album 'Black Cowboys'.

Vervolgens krijgen we een duidelijke uiteenzetting over 'Piedmont Blues' uit 'North Carolina' en het typische gitaarspel welk daarbij hoort. De Piedmont-fingerstyle, die wordt gekenmerkt door een fingerpicking-aanpak waarbij de duim een ritmische baslijn speelt terwijl de dunne snaren geplukt worden door de wijsvinger die de gesyncopeerde melodie speelt. Een beknopte uitleg maar niet makkelijk om het te spelen.

Als voorbeeld krijgen we een instrumentale medley te horen van drie nummers die allen betrekking hebben tot een trein. Als eerste is er 'Freight Train' van 'Elizabeth 'Libba' Cotton' (1893-1987) die er nog een andere speelstijl op nahield bekend als 'Cotton Style'. 'Libba' werd ook bekend als een vrouwelijke 'African-American Songster'. In de medley zaten ook nog 'Railroad Bill' uit de 19de eeuw over het leven van Morris Slater en 'Cannonball Blues' van A.P. Carter.

Na 'Steel Pony Blues' uit het 'Black Cowboy' album was het moment aangebroken om drummer Patrick het podium op te roepen en kregen we uit Dom Flemons laatste album 'Travelling Wildfire' het mooie en imponerende 'It's Cold Inside'. Wanneer we het hebben over American Roots Music' kan je ook niet voorbij de strekking 'Country & Western' en zo kregen we er eentje over liefde en een slowdance in 3/4 maat. Bij dit intemezzo hoorde ook Dom's original 'If You Truly Love Me' dat terug te vinden is op 'Travelling Wildfire'.

Om het eerste gedeelte af te sluiten kregen we nog wat blues met een 'Children Game Song' ontstaan in Engeland en het onderhoudende 'Polly Put The Kettle On'. Eentje dat vroeger ook een Sonny Boy Williamson kwam te brengen.

Bij aanvang van het tweede gedeelte kwam ook 'blues' wat meer in de spotlights te staan zoals een shuffle à la Lighting Hopkins met het nummer 'He's A Lone Ranger'. Indrukwekkende fingerpickin' dan met het bluesje 'Nobody Wrote It Down'. Dieper in de 'legacy' van de blues kwam Dom Flemons zo uit bij 'Mississippi John Hurt' (1893-1966) en ook al kwam het nummer 'Pay Day' uit zijn latere periode toch was het verhaal rond de ontdekking van deze bluesman uit Avalon door 'Okey Records' in 1928 en een les welke past in de 100-jarige geschiedenis van American Roots Music'.

Ook kregen we een uiteenzetting van het leven van 'Blind' Reverend Gary Davis' (1896-1972) als Piedmont blues- en gospelzanger met als muzikale interventie diens nummer 'Saddle It Around'. That's Folky Blues people! Hij stond daar al een tijdje op zijn eentje te blinken in een hoekje...Dom's banjo uiteraard en dus werd het tijd voor enkele banjo lessen.

Hoe kan je een bluegrass intermezzo beter beginnen dan met Bill Monroe (1911-1996) zijn 'My Long Journey Home' en zo bevinden we ons plots in de Appalachen mountains. Nog een indrukwekkende banjo breakdown kregen we met een 'Po'Black Sheep' een cover van John Wesley Work Jr. Nog even een demonstratie van hoe je nu echt een harmonica komt te bespelen met het nummer 'There's A Brownskin Girl Down The Road Somewhere' en dan was het terug de beurt aan drummer Patrick om het podium terug te vervolledigen.

Mooi was het daaropvolgende 'Dark Beauty' uit 'Travelling Wildfire', een nummer dat Dom Flemons schreef voor zijn vrouw en het veelvuldig weg zijn van thuis. Eentje dat zeker een akoestische tearjerker waardig is. Uit datzelfde album krijgen we vervolgens het relaas over de stormen die jaarlijks Amerika komen te teisteren en dit is dan de titeltrack uit 'Travelling Wildfire'.

We deinen rustig richting einde van zijn passage hier bij 'Ripspiqué' en zo wordt het meteen een pak vrolijker. Eentje over food...en hot chicken, een begrip in de eetcultuur van de Amerikanen en zeker ook in Nashville TN waar Dominique er meteen een dosis rock 'n roll komt in te steken. En de ambiance steeg naar een hoogtepunt hier in 'CC Vredeberg' te Lier met een spontane hanclappin' als ondersteuning.

Uit 'Pospect Hill' van 2014 kregen we dan ook nog het opwekkende 'Till The Seas Run Dry' en zo was het einde van dit concert hier dan daadwerkelijk een feit. Het applaus bleef uiteraard aanhouden tot Dom Flemons zich terug op het podium begaf en met een sing-a-long kregen we ook nog 'We Are Almost Down To The Shore' en toens...toens kwam er een varkentje met een lange snuit en was het verhaaltje hier uit. Voor wie nog geen liefhebber was van 'Piedmont Blues' en 'American Roots Music' die was het hier vanavond dan wel met zekerheid geworden. Met dank aan Dom Flemons en Rispiqué.